دل سنگ آب شد از گریه تو گریه مکن

عمه بی تاب شد از گریه تو گریه مکن

***

کودکی را که پدر در سفر است

دائما چشم امیدش به در است

هر صدائی که ز در می آید

به خیالش که پدر می آید

***

ویرانه را بابا چراغان کردی امشب

همچو علی یاد یتیمان کردی امشب

بابا به قربان سرت می میرد امشب دخترت

بابای مظلومم ، بابای مظلومم

***

دختر دردانه منم به کنج ویرانه منم

عمه چه آمد به سرم چرا نیامد پدرم

***

گفت ای جان پدر من به فدای سر تو

ای سر غرق به خون ، گو چه شده پیکر تو

کاش می مرد نمی دید تو را دختر تو

بنشین تا که زنم شانه به موی سر تو

***

من آن شمع سراپا آتشم کز ناله خاموشم

خم نیلی و اندامم کبودو خود سیه پوشم

همیشه طفل کوچک جا در آغوش پدر گیرد

من ویران نشینم رأس پدر باشد در آغوشم

ای داغ غمت لاله ی باغ دل ما

نام تو رقیه جان چراغ دل ما

دل سوختگان غم خود را در یاب

بگذار تو مرهمی به داغ دل ما

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

چون یاد کنم از دل سوزان رقیه

سوزد دلم از رنج فروان رقیه

از روز ازل تا به ابد دیده نبیند

شامی چو شب شام غریبان رقیه

آن نیمه شب آرزوی روی پدر داشت

شد رأس پدر زینت دامان رقیه

جان را به فدای سر خونین پدر کرد

جان همه عشاق به قربان رقیه

جان داد اگر گوشه ویران به غریبی

گردیده در جهان واله و حیران رقیه

کاخ یزید و چه شد آن مرد ستمگر

کو کرد جفا این همه بر جان رقیه

نابود شد آن کوکبه و آن جاه و جلالت

امّا بنگر منزلت و شأن رقیه

دادند به او ، نان به تصدّق ولی امروز

خلقند همه ریزه خور خوان رقیه

خود گشت سیه رو به جهان بی سر و سامان

آن کس که به هم زد سر و سامان رقیه

امروز شده مرقد او کعبه جانان

چشم همه باشد سوی احسان رقیه

امروز شده زیب دِهِ دفتر تاریخ

تاریخ کند فخر به عنوان رقیه

امروز به هر جا نگری گشته ز اخلاص

هر بنده ی آزاد ثناخوان رقیه

یا رب به حق خون حسین و غم زینب

بر چشم ترو سینه سوزان رقیه

در دار جهان قسمت ما ساز جوارش

بخشا به جزا جرم محبان رقیه

می زد رقم این شرح غمش را و به دل داشت

خسرو هوس دیدن ایوان رقیه

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

گفتا رقیه با سر شاه شهیدان